आरोह अवरोह.....

अलच्छिनीलाई उन्को छोराले १६ वर्षो उमेरमा ८ कक्षा भर्ना गरेपछि केही गर्नुपर्दछ भन्ने आँट उन्मा आयो ।  एकदिन उद्धव सर विज्ञानको नयां शिक्षक आउनुभयो । उहाँ आउनुभएको पहिलो दिनमा सवैलाइ होमवर्क गरेर आउनु भन्दा भोलि पल्ट कक्षामा होमवर्क गर्ने कोही थिएनन् । अलच्छिनीले मात्र गरेकी थिई । त्यो दिन उद्धव सरले खुशी भएर पुरस्कारको रुपमा कपी दिनुभयो । उनी ९ कक्षा पुग्दा उद्धव सरले गणित पढाउनुभयो भने अंग्रेजी भने अर्कै नयाँ सर सरुवा भएर आएर पढाउनुभयो । त्यसमा उनलाई हौसलाको कारण कक्षा १० मा पुग्दा ५० सौ स्थानवाट तेस्रो स्थानमा आइपुगिन् । १० कक्षा पुगेपछि अथाह मेहनतका कारण टेष्टमा कक्षा फष्ट भईन् त्यसमा गाउँलेहरु दंग परे भनेे एस.एल.सि. मा जिल्ला फष्ट भएर स्कलरसिप पाएर आइ एस सि पढ्न गए पछि भने मान्छेहरु अकमकिन थाले अलच्छिनी भन्ने कि नभन्ने भनेर ।

विएससीमा पनि छात्रवृति पाएर अध्ययन गरेको हुनाले पनि सफल भइन । तर उन्लाई कता कता आफै देखि आफैलाई चित्त वुझेको थिएन किनकि उन्लाई सानै देखि त्यो समाजले लगाएको लान्छना त ज्यु को त्यु नै थियो । भन्ने गर्दछ समाजमा मान्छे जतिसुकै वरिष्ठ व्यक्ति भएता पनि आफु सानो हुँदाको कुरा कहिले विर्सिदैन् किनकि त्यो दिमाखमा सेट भईसकेको हुन्छ क्यासेटको चक्कामा भरिएजस्तो तर्सथ जतिखेर पनि उन्लाई त्यही आफु सानो हुँदाको नमिठो सम्झना नै उन्को दिमाखमा घुमिरहन्थ्यो । तर्सथ वर्तमानमा रमाउँदा पनि विगतलाई भने उन्ले कहिले विर्सन सकेन । लच्छिनी भएर हो कि अलच्छिनी भएर हो एमःएसःसि पढ्नलाई समेत छात्रवृत्ति प्राप्त गरिन । मानव भित्र अथाह शक्ति लुकेकेा हुन्छ त्यो शक्तिलाई सकरात्मक रुपमा प्रयोग गर्न सकेमा सकरात्मकता नै त्यसको परिणाम निस्किन्छ भने नकरात्मकतामा प्रयोग गरेको खण्डमा नकरात्मकता नै हुन्छ । न्युटनको वलको तेस्रो सिद्धान्त अनुसार प्रत्येक क्रिया पछि प्रतिकृया वरावर र विपरित दिशामा हुन्छ । त्यस्तै भएको थियो अलच्छिनीलाई । उनी सफलताको शिखरमा पुग्न  उन्को सौतेनी छोरा र आठ कक्षा हुँदा उद्धव सरको सानो प्रशंसा युक्त वोलिले गर्दा भएको थियो भने अर्कोतिरवाट विगतमा सवैको पेलान सम्झेर उन्ले गरेको मेहनेतको कारणले पनि भएको थियो । त्यसपछि भने उन्ले आफनो दिमाखलाई  परिवर्तन गरेरै छाड्यो । आज अलच्छिनी नाम पो राम्रो रहेछ भनेर उन्को साथीहरुले वारम्वार भन्ने गर्दथे । यसरी निरन्तर प्रयासको वावजुद विश्वविद्यालयको प्रोफेसर वन्न सफल भईन । त्यसमा सवै विद्यार्थीले अलच्छिनी मिसकै विषय मन पराउँथ्यो किनकि उन्ले पढाएको विषय पुरै तर्कमा आधारित र विश्लेषणात्मक थियो ।

आज उनी गाउँमा दशैको वेला भाई, आमा,उनको छोरा र गाउँलेहरुले आउनर्ुपर्दछ भनेर अनुरोध गरेकोले आएकि छिन् । उन्नलाई विगतमा जति पनि व्यक्तिले अलच्छिनी भन्थे ति सवैले प्रसंशा गर्दछन् त्यसमा उनी छक्क पर्दछन र मनमनै सोचिन सवैले वलेको आगो त ताप्दो रहेछ त, निभेकेा आगो त ताप्दैन रहेछ । आखिर मेहनेत गरे यो संसारमा असम्भव भन्ने केही रहेनछ । यसैक्रममा विद्यालयले उन्लाई सफल महिला व्यक्तित्व भनेर सम्मान कार्यक्रम राखेको हुन्छ  । सम्मान पत्र लिन जाँदा मनमा आफुले सानो उमेरमा सहेका हिंशा सम्झेर सम्मानपत्र हेर्दै आँखावाट आँसु खसाल्दै मनमनै सोचिन् र मुखले पनि बरबराउन थालिन् ''म लच्छिनी की अलच्छिनी ।.........अलच्छिनी कि लच्छिनी?''